Het zou bij één jaar Australië blijven. Nu vijf jaar later is het een levensstijl. Totaal losgerukt van de normale maatschappij. Wat voor veel mensen een droom lijkt is in realiteit normaal geworden. De standaard is hoger, de realiteit is anders. Jetze van het Instagram account @dutchtravelboss wil jullie graag meenemen vanuit zijn perspectief. Waarom heeft hij besloten te reizen en hoe heeft dit zo uit de hand kunnen lopen? Je leest hier zijn reisverhaal.
Hoe het allemaal begon
Tijdens mijn studie (Small Business and Retail Management) had ik een leuke fulltime baan bij Hema. Een groot filiaal in het centrum van Leeuwarden. Ik mocht leiding geven aan mijn eigen groep, sollicitaties houden, zelfstandig de winkel draaien, stagiaires begeleiden en veel meer. Ik ging elke dag met plezier naar mijn werk. Het salaris was ruk, de werkdruk hoog, voor mij te hoog. Ik wist hier niet goed mee om te gaan en had moeite met het loslaten van werk als ik thuis was. Soms kon ik nachten lang wakker liggen te dubben over het werk. Dan begon ik precies uit te denken welke dingen ik de volgende dag moest doen. Ik weet/denk dat mijn manager tevreden over mij was maar wil ook graag zorgen dat mijn groep tevreden is. Hierbij liep ik steeds tegen de muren van HEMA. Kleine budgets, moeizame communicatie en een verouderde inefficiënte werkomgeving.
Toen mijn HBO studie was afgerond had ik nog 4 maanden contract. Mogelijk dat dit verlengt zou worden. Ik vroeg mijzelf af of ik oud wil worden met HEMA als werkgever. Het antwoord was nee, ook al genoot ik ontzettend van de vestiging en het team, het is net een familie en zijn nu mijn grootste fans op Facebook. Maar wat wil ik wel gaan doen? Ik wist het niet, het liefst een eigen zaak opbouwen. Maar wat? Dat wist ik niet. Ik had een zwart gat als ik over de invulling van mijn leven dacht. Het lukte mij niet om een concreet plan voor mijzelf uit te werken. Ik heb mijzelf hierin te veel druk opgelegd. Niet alleen in mijn werk maar ook in mijn eigen streven en doelen. Terugkijkend zou ik het vandaag de dag anders aanpakken. Dat is zeker.
Wat ik altijd van anderen heb bewonderd waren de verre en lange reizen. Hoe graag ik dat ook wilde, ik durfde niet. Ik heb een eigen koopwoning en ben nog nooit verder geweest dan vakanties in Limburg en een schooltripje naar Letland en Namibië. Door tijdens mijn studie een kamer te verhuren aan een medestudent wist ik geld te sparen. Ik kan mij voorstellen dat ook anderen dat hebben wanneer je foto’s van anderen ziet in een ver land dat je denkt: dat is toch wel vet hoor! Dat hing al jaren in mijn hoofd sinds is veel mensen een verre reis heb zien maken na het afronden van hun MBO.
Een jaar na het afronden van mijn MBO had ik beginnende stappen gezet om naar Australië reizen. Online had ik reisgenoten gevonden en hadden al een kennismaking gehad. Ik woonde noodgedwongen bij mijn zus in en door de wachtlijst kon ik zelf nog geen woning krijgen. Tijdens het oriënteren van de reis krijg ik een onverwacht bericht dat ik word voorgetrokken op de woninglijst vanwege het niet hebben van onderdak. Ik kan in een week tijd een toffe woning betrekken in het dorp Sint Annaparochie. Het dorp waar ik ben opgegroeid. Met een gat in de lucht heb ik deze kans aangepakt. Deze beslissing blijkt later een lastige te zijn geweest. Terwijl ik zo dicht was bij mijn reis heb ik voor een huurwoning gekozen. Elke keer als er weer een foto op Facebook voorbij schiet kreeg ik spijt. Ik had een inboedel en alles dus leek het mij niet meer mogelijk om zo’n reis te maken. Altijd was er in mijn gedachte: wat als?
Na het afronden van mijn HBO zit ik in een zwarte gat. Toen ben ik advies gaan vragen bij enkele mensen die een lange en verre reis hebben gemaakt. Het idee begon steeds meer vorm te krijgen. Ik was zelf nog nooit zelfstandig op reis geweest en vond het spannend. Ik heb voor mijzelf het besluit gemaakt dat ik een “break” nodig heb om uit te vinden wat ik nou wil gaan doen. Inspiratie opdoen om vanuit daar een eigen bedrijf te beginnen. Toen mijn manager bij HEMA zes weken voor het end van het contract ging vragen of er vanuit mij interesse was voor een verlenging van het contract, mogelijk in een ander filiaal, was ik zo blij om te zeggen dat ik die wens niet heb. Ik was er even klaar mee.
Wat veel mensen niet van mij weten is dat ik een milde vorm van autisme heb in combinatie met ADHD. Met name in mijn jonge jaren vond ik het moeilijk om aansluiting te vinden. Tot mijn 19e levensjaar heb persoonlijke begeleiding gehad waarbij ik sociale training kreeg. Het reizen is voor mij een uitdaging. Ik had het doel mijn sociale vaardigheden te verbeteren tijdens het reizen in Australië. Dat was naast het zwarte gat een belangrijke motivatie waar ik nooit spijt van heb gehad.
Onderweg naar Australië
Een maand voor vertrek ben ik zo zenuwachtig dat ik bijna geen hap eten naar binnen kreeg. De afscheidsetentjes stapelen zich op, ik heb mijn huurder de deur moeten wijzen om vervolgens een huurder te vinden voor de volledige woning en probeer al het papierwerk zo goed mogelijk te organiseren. Het afscheid die ik nam van vrienden, familie en collega’s voelde als voorgoed. Dat was moeilijk. Mijn oudste broer doet de waarneming namens mij in de financiën en verhuur. Ik doe de laatste klussen in huis om het verhuur klaar te maken en dan was het tijd om mijn inboedel weg te stallen. Zou ik hier ooit terug komen? Het voelde als een eeuwig afscheid en viel zwaar. Komt mijn droom die ik zo lang heb gekoesterd nu toch uit? Ik kon het mij niet voorstellen.
Elke dag checkte ik of mijn vliegticket naar Australië echt was. Ik googelde dan of het vluchtnummer wel bestond. Heb ik gister het vliegnummer wel goed gelezen? Nog maar een keer om zeker te zijn. Het leek onwerkelijk. Ik geloofde niet dat ik straks aan de andere kant van de wereld zou zijn voor een jaar. Het is zover en mijn moeder bracht mij naar Schiphol. Ik wou graag rijden maar heb het stuur terug aan mijn moeder gegeven nadat ik mij niet kon focussen op de weg. Ik kon niet geloven dat de droom die ik jaren lang heb gehad nu zou uitkomen. Ik nam afscheid van mijn moeder bij de douane op Schiphol. Daar stond een gigantische rij in een zigzaggende formatie.
Ik zwaai voor de laatste keer naar mijn moeder en begin in de rij te staan. Dan breek ik. Alles kwam eruit. Terwijl ik mensen aan alle kanten heb staan probeerde ik voorzichtig mijn tranen te bedwingen. Maar dat lukte niet. Met mijn uitgeprinte vliegticket probeerde ik mijzelf af te schermen. Het is echt, ik sta echt in de rij om naar Australië te gaan. Het voelde alsof ik “thuis” verlaat. Ja ik was naïef. Ik was nog maar een puppy met weinig wereldervaring. Het verlaten van Friesland voelde al als een bijzondere reis. Laat staan Australië. Ik was zo bang dat ik niet wist of ik het vliegtuig wel kon vinden. Het leek zo ingewikkeld dat ik iedereen om mij heb gevraagd hoe ik de juiste gate zou vinden. Nu moest ik 36 uur overbruggen met een overstap in Singapore voordat ik in Sydney zou arriveren.
Door het boerderijwerk waar ik mij de eerste maanden op heb gericht heb ik vaak snel aansluiting kunnen vinden maar merkte ook dat ik relatief veel mensen afstootte. In de eerste periode heb ik mijzelf al zoveel beter leren kennen door te vallen en weer op te staan. Voor mij was het belangrijk processen te reflecteren om mijn sociale vaardigheden op te krikken. Tot op de dag vandaag heb ik daar nooit spijt van gehad en heeft het mij gevormd (en nog steeds).
De eerste kangoeroe die je ziet is zo bijzonder. Voor het eerst in mijn leven in een zee gezwommen waarbij ik schrok van de zoute smaak van het water. Nooit bij stilgestaan dat zeewater inderdaad zout is. Mijn vrienden daar konden er hartelijk om lachen. Toen ik bij het “Opera House” in Sydney kwam kon ik niet beseffen dat iets wat ik altijd op tv heb gezien nu letterlijk voor mijn neus stond. Terwijl nu, vijf jaar later ik denk dat alles mogelijk is en het “bijzonder vinden” van iets langzaam vervaagt.
Werken in het buitenland
Onverwacht en met geluk vond ik een goed betaalde baan in Broome, een kustdorpje met het tweede mooiste stand van Australië. Het is 14 uren rijden vandaan van de dichtstbijzijnde stad in Western Australië. Ik werkte in een shoarmatent waarbij ik $25,- per uur wist af te dwingen. Dit werd mij zwart betaald voor 60 uren per week. (Het was een wonder dat ik die baan had gevonden aangezien 3 van de 4 backpackers geen baan konden vinden en Broome weer moesten verlaten. Elke dag kwamen er op zijn minst 2 of 3 backpackers naar binnen lopen om te vragen voor werk. Dat heeft bijgedragen aan mijn motivatie omdat het niet mijn droom baan was. Drie maanden lang heb ik dezelfde twee maten gehad in het hostel met wie ik altijd een biertje deed als ik klaar was met werken. Een fantastische tijd met zaterdags altijd een feestje. Uiteindelijk heb ik ontslag genomen om naar Thailand op vakantie te gaan met mijn maten uit Leeuwarden. In die tijd heb $11.000 kunnen sparen. Nooit eerder had ik mijzelf zo rijk gerekend als toen.
Ik weet nog heel goed wanneer mijn omslag kwam met betrekking tot mijn gedachtes over reizen. Halverwege het eerste jaar was ik met een fantastische ploeg vrienden een roadtrip aan het maken. We wilden die dag een grote hike gaan maken van vier uren naar de top van een berg. Een fantastische hike met mooie uitzichten. De groepscohesie was uitstekend en ik ben nog met de meesten in contact. Toen we bijna terug bij het startpunt waren aangekomen zag ik vanuit de hoogte in de verte een iets ouder koppel die begon aan de hike. Ze leken mij begin 60ers. Dit was geen gewone hike. Je moest over grote rotsblokken lopen en soms springen en klauteren. Het was vrij intensief. Toen ik het koppel tegemoetkwam hadden ze pak hem beet 200 meter afgelegd. Ik zag dat ze de hike nu al vrij stroef vonden gaan. Toen wij vol energie voorbij huppelden was voor hun de nekslag. Ik zag hun benauwdheid in hun gezichten. Ik zag ze nadenken of ze deze hike wel willen voortzetten. Ik kan mij die bedenkelijke gezichten nog steeds herinneren. Ze besluiten rechts omgekeerd te maken en lopen weer naar beneden. Toen wist ik het. Ik wilde de wereld ontdekken voordat ik net als hun niet fit genoeg meer zou zijn. Soms snak ik wel eens terug naar het gewone leven maar besef dan dat ik niet als dit echtpaar wil eindigen. Deze herinnering is het moment geweest dat ik zeker wist meer te willen reizen. Tot op de dag van vandaag.
Tijdens het reizen van Australië had ik zoveel mensen ontmoet met de mooiste reisverhalen uit Azië. Als ze dan zeiden dat ze al anderhalf jaar aan het reizen waren viel mijn bek open van verbazing. Hoe dan?! Door de niet verwachte financiële meevaller dacht ik erover na om hiermee zuidoost Azië te bereizen. Oorspronkelijk was mijn idee om één of twee landen te bezoeken met het geld dat ik over zou houden om daarna terug naar Nederland te keren. Nu ik wist dat er manieren zijn om goed geld te kunnen verdienen in Australië dacht ik er serieus over na om voor een tweede jaar terug te komen naar Australië nadat ik mijn geld had opgemaakt in Azië. Dit met de focus om te werken en geld te sparen om naar Afrika of Zuid Amerika te reizen. Australia leek voor mij slechts één land en er leek mij nog zoveel meer te ontdekken buiten Australië.
Terug naar Nederland
Zo gezegd zo gedaan. Ik ben teruggevlogen naar Nederland voor een paar maanden. Ik ben hierbij weer bij Hema gaan werken tijdens de kerstdrukte. Ondertussen ben ik mijn vrienden en familie gaan opzoeken en heb ik mij kunnen voorbereiden op mijn tweejarige trip naar Azië en Australië. Ondertussen heb ik sociaal gezien grote stappen kunnen maken en vind ik het makkelijker om aansluiting te vinden. Ik ben niet bang of naïef meer en denk te weten hoe het reizen werkt. Ik besluit mijzelf voor te nemen mijn dromen te volgen. Mijn motto was en is nog steeds: “no risk, no fun”. In geval van het ergste heb ik mijn uitvaart uitgeschreven inclusief muziek, afscheidsbrieven, verzekeringsafwikkelingen en een betoog. Dat heb ik achtergelaten in een dichte envelop bij mijn oudste broer. Ik kan mij voorstellen dat het heftig klinkt maar het heeft een reden. Tot op de dag van vandaag ga ik er niet van uit dat er iets met mij gaat gebeuren. Geen zorgen. Maar het afhandelen van een uitvaart heeft wel gezorgd voor een groot gevoel van vrijheid.
Ik heb weer een nieuwe huurder gevonden en ben naar Zuidoost Azië gegaan voor bijna een jaar. Daarna door naar Australië waar ik op mijn tweede dag al werk had gevonden en op de derde dag begon te werken. Ik werkte in een afgelegen bar restaurant als semi barmanager. Een 40 uren contract voor $35,- per uur. Daar heb ik ruim 5 maanden gewerkt met daarnaast een zwart betaalde baan als klusjesman op een bouwplaats. Minimaal werkte ik minimaal 75 uren per week. Letterlijk eten, slapen en werken. Ik heb geen vrienden gemaakt en ben met het verstand op nul door deze maanden gekomen. Een investering voor de jaren daarna. Dat is hoe ik het zag. Nooit eerder had ik zoveel geld op de bank staan.
Ik wist niet wat ik met zoveel geld moest doen en samen met mijn oudste broer heb ik toen mijn ouders over laten vliegen. Als dank je wel voor het grootbrengen zeg maar. Ik ben met ze drie weken door Australië gaan rijden om ze een stukje van mijn leven te laten zien. Het was inmiddels al anderhalf jaar dat ik ze niet had gezien. Het bedrag is een stuk minder geworden maar geeft mij zeker nog een hele lange tijd vrijheid om niet te hoeven werken. Zo grappig dat mijn beide ouders nooit hadden gevlogen. Ik ben dus ook niet grootgebracht met het idee dat het normaal is om te reizen.
Covid-19
Teruggekomen van mijn tweede jaar Australië ben ik weer naar Nederland gevlogen om familie en vrienden op te zoeken. Ook kon ik weer terugkomen bij HEMA om te helpen met de feestdagen. Ik heb weer een huurder gevonden en wil mijn reis naar Afrika voortzetten. Van Morocco kon ik lastig een goede aansluiting vinden voor een ander Afrikaans land en besluit via Athene naar Jordanië te vliegen om via Israël naar Egypte te gaan. Het is februari 2020 en na twee dagen in Jordanië te zijn gaat uit het niets, zonder aankondiging, alle grenzen dicht met de strengste Lock down op de wereld op dat moment. Het water en brood werd bij de huizen bezorgd, niemand mocht de straat op. Ik heb nauw contact met de waardeloze ambassade en naar 5 weken doorgebracht te hebben in een kamer mocht ik een vlucht boeken via een “geheime” Zweeds repatrieringsvlucht. Nu ben ik weer terug in Nederland via een tussenstop in Duitsland.
In Nederland ben ik bij mijn broer in gaan wonen waarna ik na een maand een baan vond op Ameland. Daar heb ik ongeveer 6 maanden doorgebracht toen mijn contract ophield. Al die tijd op Ameland wou ik zo graag weer reizen. Ik had mij er mentaal zo op voorbereid om een tweejarige reis te maken en dan eindig je weer in Nederland. Dit is tevens het stukje waarvan ik niet 100 procent durf te zeggen of dit (nonstop) reizen is. Voor mij is Ameland een nieuwe omgeving waardoor ik het niet classificeer als thuis. Toen het contract was afgelopen ben ik een maatje gaan opzoeken in Valencia. Wat 10 dagen zouden zijn is twee maanden geworden. Ondertussen was de Lock down in Nederland zo streng geworden dat als ik terug wou, ik €250,- zou moeten uitgeven plus een vlucht van €130,-. Voor €300,- inclusief alles kon ik ook naar Mexico waar wel alles open was. Zonder afscheid te hebben genomen van vrienden en familie thuis ben ik doorgevlogen naar latijn Amerika. Want ja, ik zou oorspronkelijk maar 10 dagen weggaan. Nu bijna een jaar later zit ik in Colombia en ben ik nog (lang) niet van plan om naar huis te gaan.
Mensen maken mijn trip
Soms is dat best lastig. Sommige mensen denken dat ik elke dag vakantie vier. Dat ik elke dag een droomleven heb. Begrijp me niet verkeerd. Dat is ook zo. Maar zo voelt het niet. Het is in mijn ogen relatief. Ik raak gewend aan dingen en ervaringen. Zoals eerder beschreven: de lat wordt steeds hoger gelegd. Elke dag een tompouce wordt ook saai naar een tijdje. Hetzelfde geldt voor watervallen, uitzichten, bergen, stranden, natuur, fauna en noem het maar op. En soms vind ik dat best lastig. Mijn afweging is dan vooral gaan liggen bij mensen. Mensen maken mijn trip. Ik kan op de mooiste plek ter wereld zijn met mensen waar ik niet veel mee heb en een betere tijd hebben op een lelijke plek met de leukste mensen. Terugkijkend op mijn eigen ontwikkeling betreft mijn autisme ben ik mij bijzonder gaan fascineren in hoe mensen werken. Waarom doen ze wat ze doen, wat gaat er in hen om. Leuke mensen om mij heen geeft mij energie en maakt mijn ervaring zoveel beter.
Maar dan kom ik uit in een ander dilemma. En begrijp me niet verkeerd, ik zou niet anders willen. Elke dag ontmoet ik nieuwe mensen. En elke kennismaking lijkt toch weer op elkaar: waar kom je vandaan? Wat is je naam? Hoelang reis je? Hoelang ben je al hier? Hoelang blijf je hier? Wat vond je het tofst?. Het is moeilijk om oprecht met enthousiasme deze vragen te beantwoorden en tegelijktijdig oprechte wedervragen te stellen. Dat kan soms heel vermoeiend zijn. Het valt mij soms op dat ik geen zin heb om te ‘socializen’. Ik denk niet dat het gek is maar ben wel op zoek naar een manier om mijzelf iets meer te motiveren af en toe. Ook dat hoort bij het reisleven.
Het steeds afscheid nemen van mensen om wie ik geef is steeds makkelijker geworden naarmate de jaren zijn verstreken. Het is en blijft nog altijd lastig dat wanneer ik met iemand een bijzonder goede connectie heb om afscheid te nemen. Dit heeft er ook toe geleid dat ik niet zo snel meer mensen binnenlaat om het zo maar te zeggen. Ik zie dat ik mezelf iets meer oppervlakkig houd af en toe. Door mij niet te hechten aan personen wordt het afscheid nemen toch iets gemakkelijker. Toch is een goede connectie wel iets waar ik waarde aan hecht. Ondertussen ben ik nog steeds vrij koppig en houd ik van vrijheid. Vaak raak ik naar een paar weken met iemand rondhangen al snel uitgekeken net als met plekken. Ik houd van constante nieuwe energie, een nieuw spanningsveld. Terug naar Nederland om mij te settelen? Niks daarvan!
De mensen die ik af en toe ontmoet en de mooiste herinneringen maak is mij veel meer waard. De gedachte dat er nog meer is te ontdekken blijft mij motiveren het reizen door te zetten. Er zijn ook nog zoveel nieuwe en toffe dingen die ik nog niet gezien of ervaren heb. Mensen vragen mij wel eens of ik Nederland nog steeds als thuis beschouw. Ik geef dan altijd een volwaardige ja. Ik zie Nederland als mijn thuisbasis maar zie mij tegelijkertijd voorlopig niet settelen, al helemaal niet in Nederland. Nu ik nog relatief jong ben hou ik te veel van een energiek en avontuurlijk leven.
Het eerste jaar weggaan was het lastigst. Ik miste vrienden en familie. Maar na een jaar weggeweest te zijn lijkt dat te zijn vervaagd. Het gemis is minder intens geworden waardoor langer reizen makkelijker is geworden. Tijdens mijn vijf jaar reizen kan ik mij herinneren drie keer heftige heimwee te hebben ervaren. Vaak kwam dit naar boven bij het hebben van goede gesprekken met andere backpackers. De heimwee is niet altijd gericht naar een persoon. Ik heb zelf meer heimwee naast mijn andere droom, namelijk ondernemen, iets voor mijzelf beginnen. Iets wat mij een reden geeft om op te staan, iets om mijn energie, creativiteit en kennis in te kunnen steken. Soms vraag ik mij af hoelang ik reizen nog leuk ga vinden. Ik ben er van overtuigt dat ik tijdens het reizen tegen iets aan ga lopen waar ik van zeg, hè, dat ga ik doen. Of dat er zich een mogelijkheid voor gaat doen. Elke dag ‘niks’ doen verveelt soms wel eens.
Een blik op de toekomst
Ik heb een plan in het vooruitzicht die mij van mijn heimwee kan verhelpen. Iets waar ik mijn kwaliteiten in kan steken en tegelijkertijd kan reizen. Ik vind het nog iets te vroeg om te delen maar wil best de intentie beschrijven. Wanneer ik weer in Nederland kom, wat niet spoedig zal zijn naar mijn verwachtingen, wil ik een zelfvoorzienende motorhuis bouwen. Niet zomaar eentje. Een middelgrote bus met genoeg plek voor 8 extra stroelen en bagageruimte. Ik heb nog vrij weinig van Europa gezien en wat lijkt het mij een feest om Europa te bereizen samen met alle vrienden die ik de afgelopen jaren heb gemaakt. Dit plan is nog niet uitgewerkt en weet ook niet wat de mogelijkheden zijn. Maar wat lijkt het mij tof om met mijn vrienden door Europa te reizen en ondertussen te kijken of ik het kan commercialiseren. Om met mijn middelgrote bus een ‘brand’/imago/merk kan opbouwen dat backpackers mee willen tegen betaling. De toekomst zal moeten uitwijzen of dit haalbaar is. Maar ik heb al wel zin in het uitwerken van dit plan!
Voor de rest ben ik bijzonder dankbaar voor het feit dat ik de afgelopen 5 jaar in gezondheid en zonder grote problemen heb mogen doorkomen. Af en toe ben ik bestolen in de hostels van relatief goedkope spullen en twee keer is mijn telefoon gerold. Daarnaast is er in één keer wel een bedrag van 540 euro gestolen nadat mijn kluisje was opengebroken in Mexico City. Ik vond het best grappig toen ik het er met moeders over had, zij dacht dat het een serieus groot substantieel bedrag is. Ben ik het mee eens. Maar uitgesmeerd over de dagen dat ik aan het reizen ben kost het mij €0,30 per dag. Als ik dat van te voren had geweten had ik er voor getekend! Daarnaast hebben ze toen mijn paspoort en creditcard ook laten liggen waar ik dankbaar voor ben. Mijn verzekering heeft het gestolen geld voor 80% uitgekeerd dus er bleek niet veel aan de hand. Daarnaast ben ik dankbaar voor de mooie vriendschappen die ik tijdens het reizen heb over mogen houden. Regelmatig bel ik met vrienden uit alle hoeken van de wereld.
Heb je iets bijzonders meegemaakt op reis of ben je net als Jetze al maanden of zelfs jaren lang ‘onderweg’? Neem dan contact op met Dutchie Travels The World en wie weet lees je jouw reisverhaal hier binnenkort ook terug!
